Στο άτομο
Ασχολούμαι μόνο με το τι θα φάω, πότε θα το φάω και πώς θα το κάνω εμετό…δεν μπορώ να πάω διακοπές με τους φίλους μου γιατί δεν μπορώ να φάω όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι…ξοδεύω όλο τον ελεύθερο χρόνο μου στο γυμναστήριο για να κάψω θερμίδες αντί να κάνω κάτι άλλο που μου αρέσει…κάποιες φορές χάνω τον έλεγχο στο φαγητό, εκείνη την ώρα “είναι σαν να μην είμαι εγώ” και τρώω, τρώω, τρώω…μετά αισθάνομαι απαίσια με τον εαυτό μου, αισθάνομαι άχρηστη και ανίκανη…όσο και να αδυνατίζω νιώθω συνέχεια άσχημα με το σώμα μου, νιώθω άσχημα με εμένα…τίποτα δεν έχει τόση σημασία όσο το βάρος μου, ούτε τα ενδιαφέροντά μου, η εργασία μου, οι σπουδές μου ούτε οι φίλοι μου, η ερωτική σχέση μου…και σε τίποτα από αυτά δεν μπορώ να έχω τον έλεγχο όπως μπορώ να έχω έλεγχο στο φαγητό μου…και αυτός ο έλεγχος με κάνει να νιώθω καλά και δεν είμαι πάντα σίγουρη ότι θέλω να τον αφήσω…
Αυτές είναι οι συνέπειες των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής στη ζωή νέων ανθρώπων που αντί να απολαμβάνουν τη ζωή ζουν σε μια συνεχόμενη αγωνία θερμίδων και γραμμαρίων. Όχι, δεν είναι οι ζωές των μοντέλων, δεν είναι οι ζωές “ρηχών” ανθρώπων που ενδιαφέρονται μόνο για την εμφάνισή τους. Είναι οι ζωές καθημερινών ανθρώπων που όμως αντιμετώπισαν δυσκολίες στη ζωή, συγκρουσιακό οικογενειακό περιβάλλον, δυσκολίες στην ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων, δυσκολία στην ανάπτυξη ατομικής ταυτότητας. Η Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής έγινε η διέξοδος από αυτά τα προβλήματα, έγινε η ταυτότητα που δεν είχαν. Μέχρι που άρχισε και αυτή να γίνεται ένα πρόβλημα από μόνη της. Άρχισε να βάζει τόσα εμπόδια στη ζωή τους που να μην τους αφήνει να ζήσουν. Τότε έρχεται εκείνη η ξεχωριστή στιγμή για τον καθένα να παλέψει να βγει από αυτή τη βασανιστική καθημερινότητα. Η στιγμή να βρει τον εαυτό του, να χτίσει κοντινές καλοήθεις σχέσεις, να μπορέσει ξανά να ονειρευτεί, να σταματήσει να αποφεύγει τον ίδιο του τον εαυτό, να νιώσει καλά με το ποιός είναι, τι θέλει και πώς αισθάνεται. Γιατί μια ζωή με Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής τελικά δεν σε αφήνει να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου.
Υπάρχει βοήθεια για κάθε άνθρωπο που θα αποφασίσει να ξεφύγει από τη Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής. Αυτή η διαταραχή μπορεί να είναι μια ασθένεια που εκδηλώνεται στο σώμα αλλά ξεκινά από την ψυχή. Για αυτό το λόγο το άτομο που θέλει να την ξεπεράσει θα πρέπει να απευθυνθεί σε ειδικό ψυχικής υγείας για να ανακαλύψουν μαζί σιγά-σιγά τι είναι αυτό που προκάλεσε τη διαταραχή, πώς ενισχύθηκε, τι ρόλο παίζει στη ζωή του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Έπειτα χρειάζεται στενή συνεργασία του θεραπευτή με τον θεραπευόμενο για το σχεδιασμό της αντιμετώπισης, της διαχείρισης και τελικά της ανάρρωσης από την Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής αλλά παράλληλα τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ανθρώπου σε όλους τους τομείς. Είναι μια διαδικασία που συνήθως χρειάζεται κόπο και χρόνο αλλά τελικά ανταμοίβει το άτομο με μια πιο ουσιαστική ζωή που θα μπορεί να την απολαμβάνει για πάντα…
Στην οικογένεια
Η οικογένεια του πάσχοντα από Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής επιβαρύνεται εξίσου από τις συνέπειες τις διαταραχής. Η ανησυχία για την υγεία του αγαπημένου τους προσώπου, η στενοχώρια όταν τον βλέπουν να μην είναι ευτυχισμένο, το άγχος της αντιμετώπισης της κατάστασης και της διαχείρισης των συμπτωμάτων από όλη την οικογένεια. Να την πιέσω να φάει; Να της κρύψω τα φαγητά για να μην κάνει βουλιμία; Να την πιέσω να μου μιλήσει για αυτά που την απασχολούν; Δεν θέλει βοήθεια για να ξεπεράσει το πρόβλημα!Πώς θα την πείσω να δει έναν ειδικό; Φταίω εγώ ως γονιός για αυτό που της συμβαίνει; Αυτές είναι κάποιες από τις πολύ συχνές αγωνίες που διακατέχουν γονείς και κοντινούς συγγενείς ενός ανθρώπου με Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής.
Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται εξίσου στήριξη αλλά και πληροφόρηση για το τι είναι αυτό που περνάει το αγαπημένο τους άτομο. Επίσης είναι πολύ σημαντική η εκπαίδευση των συγγενών στη διαχείριση των συμπτωμάτων της Διαταραχής Πρόσληψης Τροφής, καθώς επηρεάζεται άμεσα και η δική τους καθημερινότητα. Οι γονείς, φυσικά, δεν προκάλεσαν τη διαταραχή στο παιδί τους αλλά μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην προσπάθειά του για ανάρρωση.
Θα πρέπει να υπερτονιστεί ότι ο ίδιος θεραπευτής δεν μπορεί να παρακολουθεί την πάσχουσα και την οικογένεια ταυτόχρονα. Η ψυχοθεραπεία είναι ατομική και κάθε άνθρωπος θα πρέπει να έχει το δικό του ξεχωριστό χρόνο και χώρο να μιλήσει για τις αγωνίες του και να τις διαχειριστεί. Μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου χρειάζεται να χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας και για αυτό είναι σημαντικό αυτή η σχέση να είναι μοναδική και ανεπηρέαστη από άλλους παράγοντες.